CANLE DE CONVIVENCIA.

Xa levamos moitos días de confinamento obrigado pola COVID-19 e non deixamos de recibir cada día noticias do que está a significar o peche de centros educativos e a paralización do tecido empresarial. Esta nova realidade que nos está a tocar vivir pon de manifesto, unha vez máis, as tremendas desigualdades e fendas existentes dentro da sociedade galega.

Soy madre de dos niños, uno que cumplirá en pocos días tres años y otro hijo de cinco. Ha sido una gran enseñanza el… Read More »Una reflexión personal acerca del periodo del confinamiento vinculado a la enseñanza.

Despois de mais dun mes seguido en confinamento nunha casa cunha menor que estuda nun centro de necesidades especiais, quero facer as seguintes reflexións… Read More »Necesidades especiais, medidas excepcionais.

Pese a levar adicada ao ensino varias décadas , xa hai meses que me decatéi de que en realidade levo media vida aprendendo deles…eses seres tan sabios que saben e sinten sen artificios, que coñecen o valor- e non o precio- das cousas importantes da vida, valentes con maiúsculas , tan xenuinos e imprescindibles que ata o virus sabe que ten que respectalos. Pero parece que nós non damos aprendido a mirar coma eles, pese a que se nos encha a boca falando da importancia das emocións, de inclusión, das competencias básicas,de igualdade, da educación en valores e de unha chea de cousas das que pensamos con gran osadía que sabemos moito…

Comparto moitos dos aspectos xa expostos, como o da brecha dixital de moitos alumnos e alumnas que, nestes momentos, se pon máis de manifesto pola situación que atravesamos; mais gustaría encamiñar a miña reflexión a pór en cuestión o currículo e as metodoloxías que se implementan, ou mellor dito, ás que non se potencian nin impulsan nos centros debido ao encorsetado do temario (ás veces tamén ao temor do propio profesorado de non estar á altura en canto a formación e outras ás poucas facilidades das propias direccións dos centros e, por suposto, da administración).

“Habrá que recuperar contenidos”, “con el cierre de colegios se está perdiendo mucha materia”, “sigue buscándote la vida como docente, como si no pasara nada”, “es que nadie puede vivir si no sabe química orgánica”, “ya verás cómo llegan al curso siguiente, sin saber nada”, “el currículo es imprescindible”, “pues con todo esto ganarán los que nunca hacen nada”, “ni virus, ni viras, el curso sigue”, etc,etc,etc.

PROFESOR

Eu son profesor. O alumnado que aparece nas miñas listas, maiores de idade na súa totalidade, é moi diverso, con situacións moi diferentes. Hainos que abandonaron despois do primeiro trimestre, algúns moi motivados, outros non tanto; hainos que ían a clase todos os días, e os que ían cando podían; hainos que traballaban ao mesmo tempo, e os que estaban no paro, e algúns que de cando en vez os chamaban para incorporarse; hainos que se esforzaban moito, ou os que non o precisaban; hainos con competencias dixitais asombrosas, e hainos con carencias importantes; algúns con medios informáticos suficientes, e outros que só contaban cos medidos do instituto. Cada alumno/a pode encaixar en varias destas categorías, facendo a cada persoa única na aula.

As propostas efectuadas polo Consello Escolar do Estado, a 7 de abril, relacionadas coa situación excepcional que estamos a vivir, semellan, nunha primeira lectura, acoller e entender a diversidade e diferenzas sociais e de accesibilidade tecnolóxica que existen na poboación. No texto presentado aparecen referencias ás diferenzas socioeducativas, e son presentadas distintas modulacións a respecto das avaliacións. Porén, nunha lectura máis demorada, estas alusións do Consello parecen non ter outra función que a dunha constancia que logo non opera de forma conclusiva. Incorpórase no texto mais non naquilo que se recomenda.

Todos somos conscientes da excepcionalidade desta situación. E todos estamos dispostos a poñer todo o máis que poidamos para sobrelevala da mellor maneira posíbel. Agora ben, todos somos conscientes tamén dalgunhas problemáticas previas que, nestas circunstancias, non farán máis ca agravarse podendo chegar incluso a pór en perigo a escolaridade dunha parte do noso estudantado.