superfoanpas

Comparto moitos dos aspectos xa expostos, como o da brecha dixital de moitos alumnos e alumnas que, nestes momentos, se pon máis de manifesto pola situación que atravesamos; mais gustaría encamiñar a miña reflexión a pór en cuestión o currículo e as metodoloxías que se implementan, ou mellor dito, ás que non se potencian nin impulsan nos centros debido ao encorsetado do temario (ás veces tamén ao temor do propio profesorado de non estar á altura en canto a formación e outras ás poucas facilidades das propias direccións dos centros e, por suposto, da administración).

“Habrá que recuperar contenidos”, “con el cierre de colegios se está perdiendo mucha materia”, “sigue buscándote la vida como docente, como si no pasara nada”, “es que nadie puede vivir si no sabe química orgánica”, “ya verás cómo llegan al curso siguiente, sin saber nada”, “el currículo es imprescindible”, “pues con todo esto ganarán los que nunca hacen nada”, “ni virus, ni viras, el curso sigue”, etc,etc,etc.

PROFESOR

Eu son profesor. O alumnado que aparece nas miñas listas, maiores de idade na súa totalidade, é moi diverso, con situacións moi diferentes. Hainos que abandonaron despois do primeiro trimestre, algúns moi motivados, outros non tanto; hainos que ían a clase todos os días, e os que ían cando podían; hainos que traballaban ao mesmo tempo, e os que estaban no paro, e algúns que de cando en vez os chamaban para incorporarse; hainos que se esforzaban moito, ou os que non o precisaban; hainos con competencias dixitais asombrosas, e hainos con carencias importantes; algúns con medios informáticos suficientes, e outros que só contaban cos medidos do instituto. Cada alumno/a pode encaixar en varias destas categorías, facendo a cada persoa única na aula.

As propostas efectuadas polo Consello Escolar do Estado, a 7 de abril, relacionadas coa situación excepcional que estamos a vivir, semellan, nunha primeira lectura, acoller e entender a diversidade e diferenzas sociais e de accesibilidade tecnolóxica que existen na poboación. No texto presentado aparecen referencias ás diferenzas socioeducativas, e son presentadas distintas modulacións a respecto das avaliacións. Porén, nunha lectura máis demorada, estas alusións do Consello parecen non ter outra función que a dunha constancia que logo non opera de forma conclusiva. Incorpórase no texto mais non naquilo que se recomenda.

Todos somos conscientes da excepcionalidade desta situación. E todos estamos dispostos a poñer todo o máis que poidamos para sobrelevala da mellor maneira posíbel. Agora ben, todos somos conscientes tamén dalgunhas problemáticas previas que, nestas circunstancias, non farán máis ca agravarse podendo chegar incluso a pór en perigo a escolaridade dunha parte do noso estudantado.

La universalidad y la gratuidad (relativa, siempre relativa) de la educación en nuestro país han supuesto el acceso al sistema educativo de millones de niñas y niños. Desde el inicio de la educación obligatoria se han ido sucediendo cambios y (des)ajustes en base a avances sociales, políticos y económicos. El sistema se mantiene y parece que funciona, hasta que una situación de alarma sanitaria hace que se pongan de manifiesto todas sus carencias y desatenciones.

Miles de mortos, centos de miles de familias na ruína económica, milleiros de persoas con afectacións psicolóxicas importantes e o mundo do ensino preocupado en non perder nivel académico, facendo ver que é posible seguir o ritmo das aprendizaxes como se non pasara nada, só porque temos (quen teña) ordenador e acceso a Internet …

A diferenza fundamental entre o liberalismo e o republicanismo ten que ver co xeito en que ambos conciben a idea de liberdade. Para o primeiro, a liberdade é negativa: o individuo é libre na medida en que nada interfire nas súas decisións. Para o segundo, a liberdade é positiva: o individuo é libre na medida en que se dán as circunstancias materiais para que as súas decisión poidan ser tomadas de xeito efectivo. Se non se dán esas condicións materiais, o individuo non é libre.

Somos proxenitores dunha nena con necesidades especiais que se encontra flexibilizando 6º de infantil nunha escola pública.  O noso , por tanto, é un… Read More »Aportación de Jose Luis Gil, pai dunha nena de 6º de infantil.

Considero que gran parte de las medidas que se trasladan parten de hogares”normalizados” es decir, que más allá de contar con una situación económica estable,parten del modelo idealizado de familia. Con ello quiero decir, que ocurre con familias mono marentales en las que si las clases no se reanudan y sus puestos de trabajo no facilitan el teletrabajo van a encontrarse en un callejón sin salida al no disponer de apoyos familiares, ni los centros educativos como soporte. ( tendrán que escoger entre atender a sus hijos o mantener un trabajo). Por otro lado, sólo veo que se hace referencia al estado emocional/psicológicode las familias, alumnado y profesorado a la hora de no suspender los períodos vacacionales, pero en algún momento el sistema tendrá que analizar la forma en que esta situación afecta y afectará a las personas y menores en su vuelta a una rutina que no va ser bajo el mismo enfoque al que veníamos acostumbrados y que, por lo que hemos detectado, ha generado muchos episodios de tensión en la mayor parte de los hogares.